همونجایی که می شینی، کاغذ جلوتو الکی خط خطی میکنی یا کلمات گنگ و نامفهوم و ناخودآگاهی روش مینویسی، از زمان و مکان خارج میشی، فکرتو میبری به قبل تر، شاید بعدتر و از حال کنده می شی، پازل کنار هم میذاری تا به نقطه تعادل معادلات بهم ریخته ات برسی، دست کمک دراز میکنی سمت دورترین سلولهای مغزت برای رو آوردن اطلاعاتت و حل معمات، همونجا محل بحثه.
اگه داشته باشی مغز متفکری رو که عین بلبل خوش سخن یا هدهد پیامرسان، با شروع فکرت براش نوتیف بره و بیاد کمکت، لابد میگی خوش شانسی،
ولی به خیال من، شانست اونجا ورقو برمیگردونه که جرقه حل مساله رو خودت بزنی و دستتو بذاری رو زانوی گیرودارت و یه یاعلی بگی!
اگه غوطه ور شدی و دیدی نفسِ منطقت بالا نمیاد بسکه موتورش گرم شده، یکم آروم بگیر، بذار کنار هوا بخوره و هوا بخوری، بلکه تو خنکای فراغت ذهن، راحت تر از پیچ خلاص شی.
شعار گفتن رو دوست داریم یا نداریم، خیلی اینکارو میکنیم!
هدهدمو گم کردم!
کسی ندیده؟:)
