می‌گذرد

دیگر کدام اردیبهشت از آن مبدا به این مقصد، دو_سه کیلومتر پیاده خواهم رفت؟

الحمدلله علی کل حال

سیلی های رمضانه

کانال حاج آقا پناهیان یک طرف صورت

کانال حاج آقا قاسمیان یک طرف دیگر!

از گزیده صحبت های حاج آقا مجتبی و آیت الله بهجت و باقی دیگر نمی‌گویم!

بازنشر دوستان از هر دو طرف.

خدا جمیعشان را خیر دهد و عقلی به ما!

خبر کوتاه

دیشب، ۲۵امین محفل دعای کمیل ماهانه (بدون احتساب ذی الحجه ۱۴۳۹ که مادر و پدر در طواف خانه خدا بودند)، به اتفاق اعضای فامیل، و به صرف افطار، در منزل ما برگزار شد.

شکر و شکر و شکر...

ابتلا

چند باری تا مرز پرتگاه می‌برد، حتی پایین دره را می‌بینی، می‌لرزی و برمی‌گردی! ریسمانی چنگ می‌زنی تا نیفتی. برده ای و از سقوط نجات یافتی. ناامید نمی‌شود، دوباره و دوباره سر فرصت، به بهانه‌های رنگارنگ، می‌کشاند و تا بیخ سقوط پرتگاه می‌برد. دره را می‌بینی، اما هیجان سقوط پخش می‌شود در سلول‌هایت. می‌پرد و می‌پری! می‌بازی و سقوط می‌کنی. درد مهلک ترس از سقوط قبل از تزریق هیجان، قلبت را می‌گیرد، به پایین هم که برسی و خار و بیابان بیابی، نگاهی به بالا می‌اندازی، پشیمانی! اما بالا رفتن به راحتی پایین پریدن نیست. معجزه می‌خواهد.

معجزه را تضمین کرده، حتی اگر "صد بار پریدی و صد بار پشیمان شده ای!"

.

در آن حالم.

معلم

فکر نمی‌کردیم بعد از ۸سال حتی برایش آشنا باشیم.

نه من، و نه دوست همراهم که قرار نمایشگاه گل بوستان گفت و گو را گذاشتیم تا معلم قدیمی‌مان را غافلگیر کنیم،

جشن روز معلم به سبک دانشجویی!

معلمی را کنار گذاشته و گلخانه بزرگی در اطراف کرج دارد، پر از کاکتوس‌هایی که به خوبی به خلق و خویشان آشناست، مثل خلق و خوی شاگردهای آن دوران.

هنوز هم از یادآوری اینکه با دیدنمان، در صدم ثانیه های ابتدایی ابروهایش بالا رفت، لبخند عمیقی زد و مخاطب صحبتش را فراموش کرد و از همه جالب‌تر اسم کوچیک‌مان یادش بود، لبخند به لبم می‌آید.

معلم خوبی بود،

مربی خوبی بود،

"پرورش‌دهنده" خوبی است.

کاکتوس‌های کوچک و زیبا که خواستید، به گلخانه آیدین سر بزنید.

صاحبِ زمان

اذان گذشته،

حتماً تا الان، اعمال این هفته‌مون رو دادن بهتون و خوندید.

همینه که بی‌تاب و بی‌قراریم.

خودتون گفتید،

"ما بدون دعای شما هیچیم"

رزق روز

دلگیر نباش!

دلت که گیر باشد، رها نمی‌شوی.

یادت باشد؛ خدا بندگانش را با آنچه بدان دل بسته‌اند، می‌آزماید...

[حاج محمد ابراهیم همت]

تکیه گاهی که نیست

پدرش جانباز بود،

آسایشگاه بود،

دور بود،

فقط گاهی بود،

اما بود...

دیگه نیست!

برای ارامششون دعا کنید

مکالمه

میگه:

بزرگ نشدم

میدونی دغدغه هام بزرگ شد

من به اندازه اونا بزرگ نشدم

خب تو این سن باید خودمون خودمونو بزرگ میکردیم

یادمون دادن قبلا

"جدا چهل سالگی پیغمبر نمیشم"

ورودی های مسجد جمکران

ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنینَ...

حجر۴۶