ورودی های مسجد جمکران

ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنینَ...

حجر۴۶

تابلوی راهنمای زمینی

پسر نوجوونِ مشکی پوش، در ماشینو که باز کرد که بشینه، راننده مشکی پوشِ جدول سودوکو به دست، برگشت نگاهی بهش کرد و با لبخندی گفت: آقا پسر، جیبتو نگاه میکنی بعد میشینی تو ماشین من؟

پولتو حساب کتاب میکنی؟

یعنی من دو تومن هم تورو مهمون نمیکنم؟

یعنی ما ازین مراما نداریم؟

.

باباجون پول نداشته باشی هم، تو این ماشین با یه صلوات به مقصدت میرسی...

.

|یعنی هنوز خیلی چیزا دودی نشده مونده|

یعنی دودوتا چهارتای ریخته شده تو جدول،

یعنی زیر این پرچم،

یعنی سیستم‌عامل طرح کلی اندیشه:)

خودشش

یه جوری بعضی وقتا ننه من غریبم بازی در میاریم، 

انگار نه انگار که اراده کنه هست و نیستمون که همش دست خودشه،

 به هم می پیچه.

طلبکارم هستیم...

 

تو یادمون بنداز

تا دنیا برامون دنیاست که حد داره

تا تو برامون خدایی که حد نداره

بدهکارتیم...

به قولش به ابالفضل!

خانه خدا

خدایی که وعده میده و مهمون دعوت میکنه،

از کنج تنهایی و من من‌ت می کشونه تا جایی که هیچ وقت به گوشه کوچک بین ذهنت خطور نمیکنه،

خدایی که استطاعت مالی و جانی و ...میده،

خودش راه رو هموار میکنه دیگه؟

#ساده

اعتکاف

یعنی مهمانی در مهمانی!

یعنی میزبان به اندازه کافی بخشنده هست،

ما نمی دانیم چطور و چقدر بخواهیم.

میگفت: هرچقدر ایمان فرد به خدا بیشتر باشد، 

خدای او قوی تر است.

مقدرات

الان "مقدرات" یک سال بعدمون،

امضا شده،

میره سمت تیم اجرایی.

ولی تو،

هنوزم منو به خودم وامگذار!

بعد از تمنا و خواهش و سفارش، دیگه هرچی بگی قبوله،

مهربون ترین، بخشنده ترین، شنواترین!

+الهی که ظهور اول لیست همه باشه!

راه ناتمام

ایستگاه اول:

مترو؛

بین جمعیتی که اکثرا به مقصد ایستگاه امام حسین جمع شده بودند و سعی در نیفتادن و نگه داشتن کلاه خود داشتند، در تقابل بین دو تفکر و دیدگاه برسر صلوات فرستادن یا نفرستادن های پی در پی و بلند.که شاید بهتر بود به لج و لج بازی تبدیل نشود، یااگر شد، بهتر بود پاسخ اعتراض "آنوریها" سکوت باشد جای هم نشینی کلماتی که قرابتی با سبک و لحن قشر به اصطلاح مذهبی ندارد(هرچند فکر میکنم اول اینکه عبارت مذهبی توصیف دقیقی از حال و اوضاع عقاید نمیدهد که هیچ، امروزه بیشتر سردرگم میکند  و دوم اینکه، ارادت و حمایت نسبت به شهدا مذهبی و غیر مذهبی نمیشناسد)

و بعد روش جالب تربیتی گنجانده شده درله شدن بین مردم. میگفت"اقاهه میگه چرا بچه سه سالتو اوردی، له میشه بین جمعیت، گفتم اصن اوردمش که له بشه!" و بعد میخندد...

ایستگاه دوم:

حدفاصل میدان امام حسین و شهدا؛

هم نوایی مداحان و دل پرسوز مردم از یاداوری لحظه به لحظه انچه برشهیدجوان گذشته، و ملتی که گرچه ابتدای کار با تقاوت های زندگی و بندگی اومدند، ولی حالا پا در راهی گذاشتند که از "سر" گرفتند.

همراه تلخترین حقیقت هایی که گوشه ای از قصه های داغ و تشنه این روزهای ماه های قمری را تداعی میکند.

ایستگاه سوم:

اتوبوس، برگشت؛

بازگشت ناگهانی احوال شهر به حالتی عادی تر از قبل، انگار نه انگار که دقایقی قبل سر و بدن بریده ای رد شده ... و دوباره تقابل دیدگاه ها و روزمرگی !

تو آزاده ای، همان گونه که مادرت تو را نام نهاد...

آزمونِ بِه تر

شاید بِه ترش این بود که تو هم مثل اساتید، وقت تعیین کنی، از چند ماه قبل جدول برنامه امتحانی دهی، تا بدانم کِی و کجا می توانی جوری مچم را بگیری که جا بخورم!تا بدانم کِی و کجا میتوانی بیندازی ام در گود و ادعاهای بی عملم را به نظاره بنشینی. شاید آن وقت کمی میتوانستم دست و پایم را جمع کنم. برایش آماده شوم، شب قبل نکات را مرور کنم، خلاصه برداری کنم و خلاصه ها را تا دم امتحان همراه ببرم. مبادا نکته ای رد شود و من هم رد شوم.

شاید بِه ترش این بود که مثل اساتید، اگر رد شدم، دوباره درس دهی، دوباره و دوباره رفع اشکال کنی. تا شاید در امتحان از پیش تعیین شده بعدی بِه تر عمل کنم!

می دانم!

مقایسه نا به جا و غیر درست و غیر بِه تریست!

اما آدمم، گاهی وا میمانم از این مچ گیری های ناگهانیت!

گاهی مطمئن میشوم خیلی صبوری. هِی امتحان میگیری و هِی رد میشوم و هِی دوباره امتحان.

هِی مرا داخل گود میفرستی و دست و پا زدن هایم را تماشا می کنی.

من آنقدرها که تو دلت می خواهد، درسخوان و زرنگ نیستم.یادم می رود زندگی ای که بهم داده ای، بعضی وقتها چه طور پشت دستم را داغ می کند!

و معنای انسان فراموش کاریست...

شاید بِه ترش این بود که از قبل زنگ هشدار امتحان می زدی...

شاید سربلندتر بودم!

راستی؛

از آن بالا که تو می بینی، چه شکلی هستیم؟

درگیری های شبانه یک "منِ بی تو، هیچ"!