ارحم الراحمین

معلومه که خدا می‌بخشه...

نیمه تیرِ داغ

دایی علی،

قرار بود خودت برگردی،

قرار نبود مادرتم ببری!...

آخرین‌ها

چند نوشته آخر این دفتر پاره را خواندم و خنده‌ام گرفت. اصرارم بر تکرار گذشتن و میگذرد و زمان و این‌ها خنده دار است.

بگذارید به پای اینکه آخرین‌ها سوزناکند. گویی تکه‌ای از گوشت گوشه ناخنت را می‌کنند و می‌برند و تو می‌سوزی.

روز‌های آخر این دانشگاه!

علائم حیاتی

آن کس که ۶ ماه یکبار مطلبی می‌نویسد و چشم مخاطبان را به جمال قلمش روشن می‌سازد، چرا ماهی یکبار قالب عوض می‌کند؟ 

سوال شد،

ظاهر یا باطن؟...

خرداد هم گذشت

مغزم، دلم، روحم، جسمم مدام طعنه می‌زنند که ۲۸ام هم گذشت، پس چه شد آن وعده و وعیدها و من خودم را به کوچه علی چپ زده و طعنه‌ها را بی پاسخ گذاشته و به باقی کارهای مانده مشغول می‌شوم. به "خود" قول داده‌ام، تیر نگذرد، جهادیِ تیر نگذرد...تا یار که را خواهد!