مد ظله العالی
چهارشنبه, ۱۶ خرداد ۱۳۹۷، ۱۱:۵۵ ب.ظ
پشت الله اکبرش، دل من که قامت بسته بودم به گوشه عشق بازی اش، ریخت...چه برسه به "هرچه غیر خداست"!
ذکر رکوع رو سه بار تکرار می کرد! ابهت صدا و کلامش، تار و پود زیلوی آبی رنگ و سجاده و پرده و هرچه بود رو به تسبیح وامیداشت.
در قنوت گفت: "اللهم اغفرلی و لوالدی و للمومنین یوم یقوم الحساب" منم به رسم اقتدا از امام تکرار کردم، اما خنده ام گرفت...صدای ما هم به خدا می رسید؟
رکعت سوم و چهارم بعد از تسبیحات اربعه که خودش غزلی بود، میگفت: "استغفرالله ربی و اتوب الیه"...و من بین فرمول های ریز و درشت احتمالی دنبال احتمال قبول و رد این جمله ساده از زبون این شخص انقدر خاص در مقایسه با من و امثال منی که با دیدنش دست و دل لرزوندیم و اشک پاک کردیم، بودم. و چه اشتباهی، که فرمول های الهی رو هیچ جایی ننوشتند!
هنوز فکر میکنم اگر گوش شنوا داشتیم، جواب سلام بعد از "السلام علیک ایها النبی و رحمه الله و برکاته" اش را می شنیدیم. و حیف که نداشتیم...
و حیف که ما معمولی هستیم،
و شکر که او معمولی نیست،
و شکر که نماز ما معمولی ها وصل شد به نماز او!
