۱۶
خرداد
پشت الله اکبرش، دل من که قامت بسته بودم به گوشه عشق بازی اش، ریخت...چه برسه به "هرچه غیر خداست"!
ذکر رکوع رو سه بار تکرار می کرد! ابهت صدا و کلامش، تار و پود زیلوی آبی رنگ و سجاده و پرده و هرچه بود رو به تسبیح وامیداشت.
در قنوت گفت: "اللهم اغفرلی و لوالدی و للمومنین یوم یقوم الحساب" منم به رسم اقتدا از امام تکرار کردم، اما خنده ام گرفت...صدای ما هم به خدا می رسید؟
رکعت سوم و چهارم بعد از تسبیحات اربعه که خودش غزلی بود، میگفت: "استغفرالله ربی و اتوب الیه"...و من بین فرمول های ریز و درشت احتمالی دنبال احتمال قبول و رد این جمله ساده از زبون این شخص انقدر خاص در مقایسه با من و امثال منی که با دیدنش دست و دل لرزوندیم و اشک پاک کردیم، بودم. و چه اشتباهی، که فرمول های الهی رو هیچ جایی ننوشتند!
هنوز فکر میکنم اگر گوش شنوا داشتیم، جواب سلام بعد از "السلام علیک ایها النبی و رحمه الله و برکاته" اش را می شنیدیم. و حیف که نداشتیم...
و حیف که ما معمولی هستیم،
و شکر که او معمولی نیست،
و شکر که نماز ما معمولی ها وصل شد به نماز او!
